Ουκρανία και παραπληροφόρηση

Ουκρανία και παραπληροφόρηση

«Αν ο κόσμος θέλει να εξαπατάται, αφήστε τον να το κάνει».
Γάϊος Πετρούνιος

Ουκρανία και παραπληροφόρηση

Στις 24/2/2022 ο Πούτιν ξύπνησε ευδιάθετος και απολαμβάνοντας το πλούσιο πρωινό του με μαύρο χαβιάρι αρίστης ποιότητας παρακαλώ, και σαν ”τεμπέλης”, «παρανοϊκός» και ”αργόσχολος” που είναι μην έχοντας πως να περάσει τη μέρα του, μόνο και μόνο για να σκοτώσει την πλήξη του αποφάσισε να …κηρύξει ολοκληρωτικό πόλεμο στη Δύση πυροβολώντας την Ουκρανία. Κάπως έτσι μας σέρβιρε τα γεγονότα ο Διεθνής Τύπος στη Δύση.  

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (γνωστά σαν Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ΜΜΕ) σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι τόσο ισχυρά που επιβάλουν τους ισχυρισμούς σαν γεγονότα και  δεν κουράστηκαν να αποκρύβουν και να διαστρεβλώνουν τόσο την αλήθεια για τα συμβάντα όσο και τις πραγματικές αιτίες του πολέμου που σύμφωνα με την ρεαλιστική πολιτική του Θουκυδίδη πηγάζουν από τη δομή του συστήματος, την προσπάθεια των κρατών να αποκτήσουν ισχύ, την επιδίωξη των ΗΠΑ που, αν και έπαψαν να είναι η μοναδική υπερδύναμη σε έναν εξελισσόμενο πολυπολικό κόσμο επιδιώκουν να ασκήσουν  παγκόσμια ηγεμονία και προβάλλουν έντεχνα σαν υπαίτιο του πολέμου την … «κακιά» Ρωσία και τον «κακό» Β. Πούτιν.

Στην ενταφιασμένη προ πολλού με βασιλικές τιμές δημοσιογραφία, μας λένε ότι ο Πούτιν ευθύνεται για όλα τα δεινά της Δύσης, ενώ οι ΗΠΑ και οι η ΕΕ δεν έχουν καμιά απολύτως ευθύνη για τον οικονομικό, αρχικά, πόλεμο που κήρυξαν στη Ρωσία, θεωρούν αναγκαίο και αποσιωπούν το αιματηρό πραξικόπημα που αμαρτωλές μυστικές υπηρεσίες προκάλεσαν το 2014 για να αποσπάσουν την Ουκρανία από τη Ρωσική σφαίρα επιρροής και στοίχισε στις ΗΠΑ πέντε! δισεκατομμύρια δολάρια σύμφωνα με την Βικτόρια Νούλαντ (65!!! δις δολάρια δόθηκαν μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη μόνο από τις ΗΠΑ, ενώ ΗΠΑ και ΕΕ πιστώνουν την Ουκρανία με 5 δις κάθε μήνα). Θάβουν βαθιά την 75χρονη σχέση της αμαρτωλής CIA με τους Ουκρανούς ναζί, και φυσικά σαν πιστοί υπηρέτες του χρηματοοικονομικού συστήματος ξέχασαν τον ”σεβασμό” που η άλλη πλευρά του Ατλαντικού τρέφει προς τους Ευρωπαίους ηγέτες, ”σεβασμό” που εκφράζετε με τη φράση της Νούλαντ «Γάμησε την ΕΕ». Και το έκαναν, αφού τις κοσμοϊστορικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών που φτωχοποιούν και αλλάζουν το πρόσωπο της Ευρώπης με ραγδαίους ρυθμούς, οι ηγεσίες της «παλαιάς Ευρώπης» συμμετέχουν σαν κομπάρσοι.

Εθελοτυφλούν όσοι δεν βλέπουν ότι οι ΗΠΑ σχεδίαζαν από χρόνια να παρασύρουν την Ευρώπη σε πόλεμο με τη Ρωσία και ταυτόχρονα τις προσπάθειες της Ρωσίας να τον αποφύγει, επιδιώκοντας μάταια, μια συμφωνία για το αδιαίρετο της ασφάλειας στην Ευρώπη που παραπέμπει σε ένα είδος αρχιτεκτονικής συλλογικής ασφάλειας που «στηρίζεται στην παραδοχή ότι συνεργάζονται διαφορετικές χώρες και διαφορετικοί συνασπισμοί, προσπαθώντας να σεβαστούν ο ένας τον άλλο και αποφεύγουν κινήσεις που μπορούν να προκαλέσουν ένταση». Όλες οι προσπάθειες συνεργασίας εκ μέρους της Ρωσίας απορρίφτηκαν (για το συμφέρον της Αμερικής), ενώ οι ΗΠΑ μαζί με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους υποστηρίζοντας τους νεοναζί σε μια χώρα όπου οι Ουκρανοί Ναζί πολέμησαν στο πλευρό του Χίτλερ, και χρησιμοποιούν την Ουκρανία το τελευταίο «κράτος ασφαλείας» στα δυτικά σύνορα που συνορεύει με τη Ρωσία (η Φινλανδία αιτήθηκε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ) για να πλήξουν οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά την Ρωσία επιδιώκοντας την υποτέλειά/αποικιοποίησή της στη Δύση.

Δεν είναι η Ουκρανική κυβέρνηση η πρώτη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που ανέτρεψαν οι Αμερικάνοι το 2014. Από το 1945, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να ανατρέψουν ή ανέτρεψαν δεκάδες κυβερνήσεις, παρέμβηκαν κατάφωρα στις εκλογές και βομβάρδισαν τον άμαχο πληθυσμό σε δεκάδες χώρες1, χρησιμοποίησαν χημικά ή βιολογικά όπλα, και δολοφόνησαν ή αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν ξένους ηγέτες. Και εμείς, διαπαιδαγωγημένοι με μοναδικό ενδιαφέρον το υλικό συμφέρον, μένουμε βολεμένοι στον καναπέ και ανεχόμαστε την απειλή ενός ακόμη παγκόσμιου πολέμου, με υπαρκτό τον κίνδυνο να εξελιχθεί σε πυρηνικό. Γιατί επιτρέπουμε/πιστεύουμε τα κατά συρροή ψέματα για τις πραγματικές αιτίες του πολέμου, που δικαιολογούν ή επιδιώκουν αυτόν τον κίνδυνο; Για να ξαναθυμηθούμε τον Θουκυδίδη. επειδή, μολονότι τα συμφέροντα των ΗΠΑ στο Ουκρανικό είναι εχθρικά προς τις μάζες δεν αντιδρούμε, διότι «η συμπεριφορά ενός ανθρώπου είναι δυνατόν να προβλεφθεί από το συμφέρον του … μια δεδομένη τάξη ανθρώπων θα αντιδράσει ομοιόμορφα σε δεδομένες συνθήκες και η συμπεριφορά τους υπόκειται σε ανάλυση και ακόμα και  πρόβλεψη».

Οι Ευρωπαίοι (ειδικά οι Γερμανοί και οι Γάλλοι σαν εγγυητές της εφαρμογής των Συμφωνιών του Μίνσκ) δεν αναφέρονται σαν υπεύθυνοι για την κατάρρευση αυτών των Συμφωνιών, αποσιωπούν τους 15.000 νεκρούς στις αυτόνομες περιοχές της Ουκρανίας που (κυρίως άμαχοι) σκοτώθηκαν από Ουκρανούς ναζίστες, προωθούσαν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ γνωρίζοντας τις έντονες αντιδράσεις της Ρωσίας, κ.α. . ΗΠΑ και ΕΕ δεν αποκρύπτουν το «ξέπλυμα» του φασισμού, το σφιχταγκάλιασμά τους με τους Ουκρανούς ναζίστες, γιατί όπως οι χίτες και κάθε γερμανοτσολιάς μεταπολεμικά στην Ελλάδα βαφτίστηκαν πατριώτες και κυβέρνησαν την Ελλάδα, έτσι και οι Ουκρανοί ναζίστες (σύμφωνα με τους σημερινούς Ευρωπαίους νανοηγέτες) διαπνέονται από τα υψηλά ιδανικά και τις δυτικές αξίες (τα σημερινά, γιατί ιδανικά, αξίες και ανθρώπινα δικαιώματα στη Δύση έχουν δύσει προ πολλού γονατίζοντας στις απαιτήσεις των πολυεθνικών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου).

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ συνεργάζονται με ναζίστες και φασίστες. μακρόχρονη είναι η φιλία τους και η συνεργασία τους. Πρέπει, όμως, να θυμόμαστε ότι ο φασισμός χτυπάει την ώρα που όλοι έχουμε ξεχάσει. Και ο Ρωσικός λαός (σε αντίθεση με τους δυτικούς) θυμάται. ΔΕΝ ξεχνάει, τα χρόνια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου όπου έπεσαν θύματα 27 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες (σε αντίθεση με 300.000 Αμερικανούς και 300.000 Βρετανούς)2 παλεύοντας ενάντια στο Ναζισμό για τη λευτεριά του Σοβιετικού λαού, ενώ η 11η συμφωνία του Σοστάκοβιτς που αναφέρεται στους Δεκεμβριστές και θυμίζει τη μελωδία από το γνωστό επαναστατικό τραγούδι «Επέσατε θύματα αδέλφια Εσείς» δεν έπαψε να ακούγεται στη Ρωσία.

Έχουμε δίκαιο και δικαιούμαστε να εξάγουμε ”δημοκρατία” 
Ο Αμερικάνικος λαός πιστεύει ότι εκτός απ’ τα «καλά» υπάρχουν και «κακά» κράτη στα οποία οι κυβερνήσεις τους έχουν κάθε δικαίωμα να επεμβαίνουν για να εξάγουν τη δημοκρατία ανά τον κόσμο, αδιαφορώντας για τους ποταμούς αιμάτων που έχει προκαλέσει και προκαλεί αυτό το αναφαίρετο ”δικαίωμα”. Θεωρούν ότι έχουν πάντα δίκαιο και καλώς ανέτρεψαν δεκάδες δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, αγκάλιασαν μια σειρά αυταρχικά καθεστώτα, προκάλεσαν πολλές δικτατορίες κάθε φορά που οι Αμερικανοί διαμορφωτές πολιτικής αισθάνονταν ότι αυτές οι ενέργειες θα βοηθούσαν στην ανάσχεση της Σοβιετικής Ένωσης προκειμένου να ικανοποιηθούν, όπως και σήμερα, τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα. 

Πολλά τα εγκλήματα των Δυτικών, εκατομμύρια οι νεκροί και οι εκτοπισμένοι σε κατεστραμμένες χώρες (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Αφρικανικές χώρες, Λατινική Αμερική στον αιώνα που διανύουμε) στο όνομα πάντα της δημοκρατίας όπως πιστεύουν οι άνθρωποι στη Δύση, και ακολουθούν πιστά τις απολυταρχικές κυβερνήσεις τους (αυτοαποκαλούνται δημοκρατικές) εθελοτυφλώντας ότι ο δυτικός πολιτισμός έχει μαραθεί και φθίνει ραγδαία. Δεν βλέπουν ότι το είδος της ”δημοκρατίας” που ασκούν οι ολιγαρχικές κυβερνήσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ταυτίζεται με τη διαφθορά. Παραβλέπουν ότι η δημοκρατία σήμερα είναι κενή περιεχομένου, είναι ξεπλυμένη έννοια που την πλασάρουν σαν ετικέτα πολυκαταστήματος, γιατί ενάντια σε κάθε μορφής διάβρωσης διατηρεί, ακόμα, τη γοητεία της. «Εξαιτίας αυτής της γενικότερης προβολής της, οι απανταχού κρατούντες εμφανίζονται ανώτεροι υποψίας, ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζουν απεριόριστες, συχνά, ελευθερίες για την καταπάτησή της», βαφτίζοντας δημοκρατικά κράτη ακόμα και κράτη με τυραννικά/δικτατορικά καθεστώτα, αρκεί να είναι υποτελή στις ΗΠΑ.

Θουκυδίδης –Ρεαλιστική πολιτική
Ύστερα από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η φιλελεύθερη σχολή σκέψης στις ΗΠΑ απορρίπτει το ρεαλισμό του Θουκυδίδη και είναι αισιόδοξη αναφορικά με τις προοπτικές του να γίνει ο κόσμος ασφαλέστερος και ειρηνικότερος. Οι περισσότεροι φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι είναι εφικτό (με το ελεύθερο εμπόριο και την ελεύθερη διακίνηση χρημάτων) να μειωθεί σε σημαντικό βαθμό η μάστιγα του πολέμου και να αυξηθεί η διεθνής ευημερία. Γι’ αυτό οι φιλελεύθερες θεωρίες ενίοτε χαρακτηρίζονται «ουτοπικές».

Το κλειδί για την ειρήνη, λένε οι ουτοπιστές, είναι να απαρτιστεί ο κόσμος από καλά κράτη (δηλαδή, κράτη εξαρτώμενα πολιτικά από τις ΗΠΑ). Με τη λογική αυτή ο Φράνσις Φουκουγιάμα προέβλεψε το «τέλος της Ιστορίας», αλλά διαψεύσθηκε από τα γεγονότα στην Ουκρανία για να δικαιωθεί για μια ακόμα φορά ο ρεαλισμός του Θουκυδίδη. Συνέβησαν τότε συμφορές, μας λέει, «που συμβαίνουν και πάντα θα συμβαίνουν όσο η φύση των ανθρώπων μένει ίδια» χωρίς να μας λέει αν ο προσδιορισμός είναι χρονικός (και θα αλλάξει κάποτε η φύση του ανθρώπου) ή αιτιολογικός.

Στον αντίποδα των ουτοπικών και των φιλελεύθερων πολιτικών, όταν κλείνουν οι πόρτες και συζητάνε την εξωτερική πολιτική ξεχνούν τα περί δικαίου, δημοκρατίας και ηθικής που έχουν σερβίρει στους πολίτες τους, και κυριαρχεί η ρεαλιστική πολιτική. Εφαρμόζουν την ρεαλιστική πολιτική, και στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν παγκόσμια ηγεμονία θα πρέπει να καταπολεμηθεί η Ρωσία και να σταματήσει η ανάπτυξή της γιατί με τον ”παλιάνθρωπο” τον Πούτιν πρόεδρο η διαλυμένη Ρωσία αναστηλώθηκε, ο ρωσικός λαός ξαναβρήκε την υπερηφάνεια του, ανάκαμψε στρατιωτικά και ξαναγίνεται ισχυρή μαχητική δύναμη ικανή να εξαπολύσει μεγάλη χερσαία επίθεση προκαλώντας ανησυχίες στις ΗΠΑ φοβούμενες την επέκταση της ρωσικής επιρροής στην Ευρώπη.

Οι πολιτικοί ηγετίσκοι στις Ευρωπαϊκές χώρες φτωχοποιούν τους λαούς τους συμμετέχοντας ενεργά στον πόλεμο, αποκρύπτουν τις πραγματικές αιτίες που τον προκάλεσαν και παραβλέπουν ότι ο σημερινός πόλεμος δεν είναι ο πρώτος και δεν θα είναι «όσο η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει», ο τελευταίος. Ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του από το μακρινό 430 π.Χ. γράφοντας για τον Πελοποννησιακό πόλεμο, μας προειδοποιούσε ότι «γιγνόμενα μὲν καὶ αἰεὶ ἐσόμενα, ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾖ, μᾶλλον δὲ καὶ ἡσυχαίτερα καὶ τοῖς εἴδεσι διηλλαγμένα γιγνόμενα μὲν καὶ αἰεὶ ἐσόμενα, ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾖ, μᾶλλον δὲ καὶ ἡσυχαίτερα καὶ τοῖς εἴδεσι διηλλαγμένα» (3.82.1) (συμφορές που γίνονται και θα γίνονται πάντα όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου, συμφορές που μπορεί να είναι βαρύτερες ή ελαφρότερες κι έχουν διαφορετική μορφή ανάλογα με τις περιστάσεις) (Μετ. Άγγελου Βλάχου).

Ο Αμερικανός πολιτικός στοχαστής (και όχι κάποιος κακός κομμουνιστής) John J. Mearsheimer στο βιβλίο του «Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων» γραμμένο το 2007, αναφέρει ότι ο κύκλος βίας θα συνεχιστεί και την επόμενη χιλιετία. Οι ουτοπικές «ελπίδες για εδραίωση της ειρήνης στον πλανήτη θα διαψευστούν, γιατί ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του διεθνούς συστήματος υπάρχει ο φόβος, η έλλειψη εμπιστοσύνης, και τα αντικρουόμενα συμφέροντα που τις οδηγούν σε ανταγωνιστική συμπεριφορά με στόχο τη μεγιστοποίηση της ισχύος. Η ισχύς εγγυάται την επιβίωση και την ασφάλειά τους. Τα κράτη τα οποία κινούνται με βάση αυτά τα κίνητρα αναπόφευκτα θα οδηγηθούν σε σύγκρουση, καθώς ανταγωνίζονται για να αποκτήσουν πλεονέκτημα το ένα έναντι του άλλου».

Σύσσωμη η δυτική προπαγάνδα προσπαθεί να εμφανίσει τον Πούτιν σαν επιτιθέμενο, άκρως επικίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, μοναδικό υπεύθυνο για την οικονομική ύφεση που πλήττει την ΕΕ, και ταυτόχρονα τα ΜΜΕ αποσιωπούν την επιδίωξη των ΗΠΑ να καταστούν πλανητικός ηγεμόνας. Λόγω της δομής του συστήματος ο John J. Mearsheimer πριν τους πολέμους στο Ιράκ, της Λιβύης, της Συρίας κ.α. έγραφε ότι «Τα κράτη τα οποία επιτυγχάνουν να αναδειχθούν σε περιφερειακές δυνάμεις-τοπικούς ηγεμόνες, έχουν ως επόμενο στόχο να αποτρέψουν την ανάδειξη άλλων ισχυρών ντόπιων ηγεμόνων σε άλλα περιφερειακά υποσυστήματα. Στο πλαίσιο αυτό αποποιείται τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα των ΗΠΑ και αντίθετα θεωρεί ότι οι ΗΠΑ ιστορικά έπαιξαν με επιτυχία το ρόλο του υπερπόντιου εξισορροπητή».

Είναι γνωστό ότι από το Ουκρανικό έδαφος έγιναν στο παρελθόν οι μεγάλες εκστρατείες του Ναπολέοντα τον Ιούνιο του 1812, και του Χίτλερ τον Ιούνιο του 1941 129 χρόνια αργότερα για την κατάληψη της Ρωσίας. Το χαλαρό υπογάστριο της Ρωσίας, την Ουκρανία, χρησιμοποιούν οι Δυτικοί, τώρα, για να εκβιάσουν τη Ρωσία. «Θα πολεμήσουμε μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό», λέει ο Αμερικανός πρόεδρος. από κοντά και οι μουχλιασμένοι πολιτικοί μας που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε αμερικάνικο στρατιωτικό «οικόπεδο». Είμαστε σε πόλεμο3 με την Ουκρανία, λένε, ο Μητσοτάκης και η αδελφή του η Ντόρα Μπακογιάννη. «Στόχος μας είναι η ανατροπή του Πούτιν», είπε ο μαρτυριάρης και παντελώς ανεπαρκής για τη θέση Έλληνας Αναπληρωτής Υπουργός επί των Εξωτερικών που μοναδικό του προσόν είναι οι βαθιές ρίζες οικογενειοκρατίας (για να ξανάρθει, προφανώς, ένας άλλος Γιέλτσιν που θα ρωτάει τους Αμερικανούς ποια είναι τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας).

Η πολιτική των Αγγλοσαξόνων που σέρνει τον χορό στον πόλεμο της Ουκρανίας, θυμίζει τους εκβιασμούς που ασκούσαν οι Σπαρτιάτες στην Αθήνα στις παραμονές του Πελοποννησιακού πολέμου προφασιζόμενοι το Μεγαρικό ψήφισμα. Οι συμφορές επαναλαμβάνονται σήμερα στην Ουκρανία με διαφορετική μορφή. Ή θα ακολουθήσει η Ρωσία την ρεαλιστική πολιτική του Θουκυδίδη να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της και να φροντίσει για την επιβίωσή της πολεμώντας, με αποτέλεσμα να φθαρθεί πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, ή η Ρωσία προσπαθώντας να διατηρήσει το status quo θα προβαίνει σε συνεχείς υποχωρήσεις αποδεχόμενη καινούργιους εκβιασμούς εκ μέρους των ΗΠΑ εξασθενίζοντας, έτσι, την παγκόσμια ισχύ της δίνοντας τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να επεκταθούν πολιτικά οικονομικά και στρατιωτικά στην Ευρασία κάνοντας τη Ρωσία αποικία τους.

Ο Περικλής (όπως και ο Πούτιν στην Ουκρανία) δεν είχε πολιτικά περιθώρια για υποχωρήσεις. Σύμφωνα με το Θουκυδίδη, ο Περικλής ξεκαθάρισε ότι θεωρεί τον πόλεμο αναπόφευκτο και μίλησε για τις απαιτήσεις των Λακεδαιμονίων γενικώς, αναφορικά δε με τα Μέγαρα είπε ειδικότερα ότι «αν πολεμήσουμε για το ψήφισμα αυτό μην το θεωρήσετε ασήμαντο (βραχύ), και πείτε αργότερα ότι για ασήμαντα ζητήματα χάθηκαν ζωές, διότι υποχωρώντας στο ασήμαντο θα δώσουμε την εντύπωση ότι φοβόμαστε και τότε θα απαιτηθούν από εμάς ακόμη σημαντικότερα». Είπε επίσης ότι το ψήφισμα ήταν εσωτερική υπόθεση των Αθηναίων. Σύμφωνα με το Θουκυδίδη είπε μάλιστα στους Αθηναίους ότι «πρέπει να επιμείνουν στις αρχές τους, παρότι αντιμετωπίζοντας τον άμεσο κίνδυνο του πολέμου ο άνθρωπος αλλάζει γνώμη και σκέφτεται διαφορετικά» (Α 139, 144).

Οι ΗΠΑ ανέλαβαν την ηγεσία του Δυτικού κόσμου ύστερα από το 1945 και προσπαθούν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους που σήμερα τρεκλίζει. Οι Αθηναίοι, σε δημηγορία τους στη Σπάρτη, αναφερόμενοι στο θέμα της ηγεμονίας επί των Ελλήνων εξήγησαν γιατί ανέλαβαν την εξουσία, αλλά, κύρια, επιχειρηματολόγησαν γιατί αρνούνται να την αφήσουν. Στο Α.76.2, οι Αθηναίοι αρχικά επιχειρηματολογούν ότι οι Σπαρτιάτες θα είχαν «αναγκασθεί» να κάνουν τα ίδια με αυτούς στους υπόλοιπους Έλληνες, αν είχαν αναλάβει την ηγεσία τους. Η διατύπωση αυτής της άποψης μαρτυρά ότι στη λογική του Θουκυδίδη η συμπεριφορά και οι αποφάσεις των ανθρώπων έναντι της ανάληψης της εξουσίας επαναλαμβάνεται, αδιακρίτως του αν πρόκειται για Αθηναίους ή Σπαρτιάτες. Αυτό συμβαίνει, λένε στη συνέχεια οι Αθηναίοι γιατί: «εμείς δεν κάναμε τίποτε διαφορετικό από την ανθρώπινη φύση, αποδεχόμενοι την ηγεμονία που μας προσφερόταν και που τώρα αρνούμαστε να αφήσουμε, νικημένοι από τα τρία μέγιστα αίτια, την τιμή (φιλοδοξία), τον φόβο και το συμφέρον (όφελος)» (Α.76.2).

Εκτός από την ανθρώπινη φύση «ανθρώπειος τρόπος» που θεωρεί σαν την βασικότερη αιτία για την απόφαση ανάληψης και άσκησης της εξουσίας, πολύ σημαντικό λόγο παίζουν αίτια τα οποία χαρακτηρίζει «μέγιστα». Αίτια όπως η «φιλοδοξία», ο «φόβος» και το «συμφέρον». Προσδιορίζει δε την ένταση της επιρροής που ασκούν τα αίτια αυτά στους ανθρώπους χρησιμοποιώντας τη μετοχή «νικηθέντες». Οι Αθηναίοι δηλαδή δεν μπορούσαν να υποκύψουν στην πίεση των συγκεκριμένων αιτίων, όπως πράττουν και οι Αμερικανοί σήμερα.

Προβάλλοντας ο Θουκυδίδης το «συμφέρον», μας λέει (αλλά εμείς κωφεύουμε) ότι «οι άνθρωποι έχουν την τάση να κάνουν ότι τους ωφελεί». Η αντίληψη ότι οι άνθρωποι κινούνται κυρίως από το συμφέρον τους αποτελεί την ολοφάνερη αντίθεση στα ιδανικά της δικαιοσύνης και της τιμής «το δίκαιον και το καλόν» που ήταν βρυσομάνες της ελληνικής λογοτεχνίας από την εποχή του Ομήρου.

Διακατέχονται από τον «φόβο» λένε οι Αθηναίοι, για την απώλεια δηλαδή της «ισχύος», γιατί η δύναμη, «ισχύς», εξασφαλίζει ασφάλεια, η ασφάλεια είναι εγγύηση για οικονομικό κέρδος, με το αυξανόμενο κέρδος επιτυγχάνεται αύξηση της «ισχύος», ώστε να επιτυγχάνεται περισσότερη «ισχύς», αυξημένη ασφάλεια… 

Η γνώση είναι δύναμη  
«Ἐτε­ῇι δε οὐ­δέν ἴδ­μεν· ἐν βυθῷι γάρ ἡ ἀ­λή­θει­α» (στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δεν γνω­ρί­ζο­με τί­πο­τα, για­τί η αλή­θει­α εί­ναι κρυμ­μέ­νη στο βά­θος). (Δημόκριτος, απόσπ. 117).

 Υπάρχει αλήθεια, και είναι κρυμμένη πολύ βαθιά. Είναι, όμως, με κάποιο τρόπο προσιτή μας λέει ο θεωρητικός της δημοκρατίας στη γνωσιολογία, για όποιον δεν σκύβει το κεφάλι του υπομένοντας και αναμασώντας ότι του σερβίρουν και ενδιαφέρεται να μάθει τις κρυμμένες πολύ βαθιά αλήθειες για ότι συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί.

Εκτός από την ρεαλιστική πολιτική του Θουκυδίδη (που μάταια επί 25 αιώνες προσπαθούν να βρουν ένα λαθάκι στην «Ιστορία» του), Αμερικανοί στοχαστές (με βάση την «Ιστορία» του Θουκυδίδη) έχουν αναπτύξει θεωρίες για την διατήρηση του status quo, τον αμυντικό ρεαλισμό, και τον επιθετικό ρεαλισμό βοηθώντας μας να κατανοήσουμε το παρελθόν, να ερμηνεύσουμε το παρόν, και να προβλέψουμε το μέλλον. Διαβάζοντας το βιβλίο «Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων», γραμμένο το 2007 του John J. Mearsheimer στο οποίο αναπτύσσει τη θεωρία του επιθετικού ρεαλισμού, αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο γιατί οι ΗΠΑ επέλεξαν την Ουκρανία σαν θέατρο του πολέμου, αλλά, κυρίως, τη μάχη μέχρι εσχάτων που δίνει η Αμερική για να ελέγχει πλήρως την Ευρώπη προετοιμαζόμενη για τις αναταραχές που θα προκληθούν στην Ασία, να παρατείνει όσο μπορεί τη διεθνή ηγεμονία που απολάμβανανε μέχρι τώρα, και να καθορίσει τις νέες περιφερειακές και διεθνείς γεωπολιτικές και ενεργειακές ισορροπίες που επιδιώκονται, ισορροπίες διεθνών διαστάσεων.

Παναγιώτης Καλογιάννης, Σεπτέμβρης 2022

  1. Σύμφωνα με την έκθεση της Υπηρεσίας Ερευνών του Κογκρέσου (CRS) οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τουλάχιστον 251 στρατιωτικές επεμβάσεις μεταξύ 1991 και 2022, και άλλες 218 μέχρι το 1990. Επενέβησαν σχεδόν σε κάθε χώρα της Λατινικής Αμερικής, στην Καραϊβική και το μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής. Να μην ξεχνάμε και την Ελλάδα όπου χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά οι βόμβες Ναπάλμ. Η έκθεση CRS διευκρίνισε: «Ο κατάλογος δεν περιλαμβάνει μυστικές ενέργειες ή πολυάριθμα περιστατικά, στα οποία οι δυνάμεις των ΗΠΑ έχουν σταθμεύσει στο εξωτερικό από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε δυνάμεις κατοχής ή για συμμετοχή σε οργανισμούς αμοιβαίας ασφάλειας, σε συμφωνίες για βάσεις ή συνήθεις στρατιωτικές επιχειρήσεις βοήθειας ή εκπαίδευσης».
  2. Ο βρετανικός και ο αμερικανικός στρατός βοήθησαν στην συντριβή της Βέρμαχτ, αλλά έπαιξαν πολύ μικρότερο ρόλο απ’ ότι ο σοβιετικός στρατός, βασικά επειδή αποβιβάστηκαν στο γαλλικό έδαφος μόλις τον Ιούνιο του 1944 (όταν ήταν φανερή η ήττα της Γερμανίας στο Ανατολικό Μέτωπο). Παρά τις συνεχείς προσπάθειες του Στάλιν να ανοίξει δεύτερο μέτωπο, αυτό άνοιξε σε λιγότερο από ένα χρόνο προτού τερματιστεί ο πόλεμος, και αφού το 75% της γερμανικής πολεμικής μηχανής (σε υλικό και ανθρώπινο δυναμικό) είχε εξοντωθεί στο Ανατολικό Μέτωπο.
  3. Τον τελευταίο χρόνο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έστειλαν στρατεύματα στη νεοϊδρυθείσα  Σοβιετική Ένωση για να καταπνίξουν την Οκτωβριανή επανάσταση.

Το 1918 η νεοσύστατη και πάμφτωχη Σοβιετική Ένωση διέγραψε τα χρέη της Ελλάδας στην τσαρική Ρωσία. Για αντάλλαγμα η κυβέρνηση Βενιζέλου απέναντι στο σβήσιμο του χρέους, απόλυτα εξαρτημένη από τους ισχυρούς της εποχής εκείνης, αγγλογάλλους, συμμετείχε το 2019 με τρεις Μεραρχίες στη στρατιωτική επέμβαση ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Η ελληνική εκστρατεία στο χώρο της Ουκρανίας κράτησε δυο μήνες και είχε οικτρό τέλος για το εκστρατευτικό σώμα, αλλά και για τον πληθυσμό ελληνικής καταγωγής σε διάφορες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης.

Το 1919-1920 ο Βενιζέλος έστειλε τον Νίκο Καζαντζάκη (τον ακολούθησε και ο φίλος του, ο γνωστός μας Ζορμπάς) που ήταν γενικός διευθυντής ειδικής επιτροπής του Υπουργείου Περίθαλψης, μαζί με κρητικούς από το στενό περιβάλλον του για να τραβήξουν τους Έλληνες της περιοχής από την επιρροή των μπολσεβίκων, ή να μεταφέρουν όσους Έλληνες γίνονταν στην Ελλάδα για να μην υποστούν αντίποινα.

Στο σημερινό πόλεμο, ο Έλληνας πρωθυπουργός άμεσα εξαρτώμενος από τις ΗΠΑ (σπουργίτης που αδυνατεί να πατήσει τις κορφές του Ψηλορείτη, και τις θωρεί απ’ τον κάμπο), αδιαφόρησε για την ελληνική μειονότητα, την παλιότερη μειονότητα της Ουκρανίας, που βρίσκεται εκεί 3.000 χρόνια. Δεν αντέδρασε όταν ο σύμμαχός του Ζελένσκι  απαγόρευσε την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, και ενώ ο πόλεμος ήταν ante portas, με την πολιτική που ακολούθησε φρόντισε για τον αφανισμό της ελληνικής μειονότητας.

Σημείωση.
Το χάρισμα/διαγραφή των χρεών δεν ήταν η μόνη θετική προς τη χώρα μας κίνηση της νεαρής σοβιετικής εξουσίας. Την Άνοιξη του 1921, όταν πλέον ήταν ολοφάνερο το αδιέξοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας και ενόψει της διαφαινόμενης καταστροφής, που έγινε μετά από ένα χρόνο, η σοβιετική κυβέρνηση επεδίωξε να έρθει σε επαφή με την κυβέρνηση των Αθηνών προσφέροντας τη μεσολάβησή της για την επίτευξη μιας δίκαιης ειρήνης με την κεμαλική Τουρκία.   Πήγε στην Αθήνα ένας Ρώσος εκπρόσωπος του Σοβιετικού Υπουργείου Εξωτερικών. Ο Κορδάτος που ήταν Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος είχε τρεις συναντήσεις με τον σοβιετικό απεσταλμένο προτού μεταφέρει την πρόταση των σοβιετικών στους  Έλληνες πολιτικούς. Για τις συναντήσεις αυτές μίλησε για πρώτη φορά ο Κορδάτος το 1945 σε διάλεξή του στον Ελληνοσοβιετικό Σύνδεσμο.

Ο σοβιετικός απεσταλμένος ανακοίνωσε στον Κορδάτο ότι : « Η Σοβιετική Ένωση είναι πρόθυμη να βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας. Πρώτα θα παύσει να ενισχύει υλικώς και ηθικώς τον Κεμάλ και δεύτερο θα ασκήσει την επιρροή να αυτονομηθεί μια παραλιακή ζώνη της Μικρασίας, όπου κατοικούν πολλοί χριστιανοί. Για να εξασφαλιστεί η αυτονομία της περιοχής αυτής θα σταλθεί διεθνής στρατός από Ελβετούς, Σουηδούς και Νορβηγούς, από χώρες δηλαδή που δεν πήραν μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να υποστηρίξει την άποψη αυτή η ΕΣΣΔ ζητεί σαν αντάλλαγμα την αναγνώρισή της, έστω και ντε φάκτο» (σ.σ. ντε φάκτο είχε αναγνωρίσει τότε τη σοβιετική εξουσία και η Αγγλία, ενώ ντε φάκτο βρισκόταν στο Λονδίνο και ο πρώτος σοβιετικός διπλωματικός αντιπρόσωπος).

«Το κίνημα του Κεμάλ» είπε ο σοβιετικός απεσταλμένος «είναι απελευθερωτικό και σαν τέτοιο το υποστηρίξαμε όσο μπορούσαμε. Δεν έχουμε όμως καμιά εγγύηση αν ύστερα από την ολοκληρωτική επικράτησή του, οι παλιές αντιδραστικές δυνάμεις στην Τουρκία (μπέηδες και πασάδες) δεν πάρουν αυτοί τα ηνία της εξουσίας (…). Ο Κεμάλ έχει γόητρο για την ώρα, αλλά οι στρατηγοί και πολιτικοί που τον υποστηρίζουν –έξω από λίγες εξαιρέσεις- είναι αντιδραστικοί.

«Ήδη έχουμε όχι ενδείξεις, αλλά αποδείξεις, ότι έχουν μυστικές επαφές με τους Γάλλους κεφαλαιοκράτες και ιμπεριαλιστές και αύριο μεθαύριο, αν νικήσουν και διώξουν τους Έλληνες από τη Μικρασία και Θράκη, η Τουρκία με τον Κεμάλ ή χωρίς τον Κεμάλ θα προσανατολιστεί προς τη Δύση. Η αστική τάξη της Τουρκίας είναι αδύναμη να συνεχίσει μόνη της την αναδιοργάνωση της χώρας της. Θα κάνει μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν θα μπορεί να σταθεί στα πόδια της, αν δεν πάρει δάνεια από τη Γαλλία ή Αγγλία, και, όπως ξέρετε, τα δάνεια υποδουλώνουν τις χώρες που τα παίρνουν. Γι’ αυτό θέλουμε να μείνουνε οι Έλληνες στη Μικρασία, όχι από κούφιο αισθηματισμό, αλλά από ρεαλιστική αντίληψη για το αύριο και μεθαύριο. Οι μειονότητες στην Τουρκία στάθηκαν από τη μια μεριά η τροχοπέδη στον ολοκληρωτικό εξισλαμισμό της Βαλκανικής και Ανατολής και από την άλλη έγιναν η πηγή που τροφοδότησε τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Βαλκανικής από το 1770 ως τα χτες».

Ο Κορδάτος έκανε επαφές με στελέχη της αντιπολίτευσης και με τον συντοπίτη υπουργό της κυβέρνησης Αντώνη Καρτάλη ο οποίος του απάντησε: « Παλιόπαιδο, από πότε έγινες πολιτικός και αρχηγός ώστε να τολμάς να συζητάς για τόσο σπουδαία ζητήματα; Άιντε να χαθής! Αν δεν ήσουν παιδί του Κωστή (ο Κωστής ήταν ο πατέρας μου), που τον ξέρω πολύ καλά και έχω κοιμηθή το 1900 στο σπίτι σας στη Ζαγορά, θα σε παρέδιδα στο Γάσπαρη (το διευθυντή της αστυνομίας) να σου βάλλη με το βούρδουλα μυαλό. Ακούς εκεί, να τολμάς να λες πως οι Μπολσεβίκοι, οι άθεοι, οι καταδρομείς και λυμεώνες της Μεγάλης Ρωσίας, μπορούν να μεσολαβήσουν και να μας βγάλουν από το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας! Αυτοί, βρε, είναι νηστικοί και πεινούν. Ήρθεν η ώρα τους, σε 5-6 μήνες θα τους λιντζάρη ο ρωσικός λαός!» (Γιάνη Κορδάτου , ο.π. , σελ. 566-568).

«Με αυτό τον άθλιο τρόπο απορρίφθηκε η σοβιετική πρόταση για μεσολάβηση και ο Κορδάτος σημείωνε αργότερα πως από τα λόγια του Καρτάλη μπορούσε να καταλάβει κανείς τη μούχλα που είχαν στο κεφάλι τους οι αστοί πολιτικοί που οδήγησαν τη χώρα και εκατομμύρια Έλληνες στη Μικρασιατική Καταστροφή. Την ίδια αντιδραστική μούχλα και σαπίλα που κουβαλάνε και σήμερα οι εκπρόσωποι του αστικού κόσμου και των κομμάτων τους που οδηγούν τη χώρα και το λαό συνειδητά σε μια σύγχρονη Καταστροφή, και βεβαίως την ίδια μούχλα κουβαλάνε και τα ανιστόρητα φερέφωνα τους»…

   Πηγή: Διαδίκτυο