"Μήτε να κρίνουν ή να συζητούν /μήτε να εκλέγουν πια, /ν' ακολουθούν μόνον" Κ. Καβάφης.
Ο Τοξότης από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο διαδίκτυο δεν μπορούσε να κλείσει τα μάτια και να αποσιωπήσει την ολοφάνερη πτωτική πορεία της Ομοσπονδίας, ούτε να εθελοτυφλεί για τους καρεκλοκένταυρους των ΔΣ. Αδυνατούσε να αποσιωπήσει την υπερβολική ανάγκη τους για αυτοπροβολή, και για «αναγνώριση» της ανυπαρξίας τους. Δεν βολεύτηκε να βλέπει και να υμνεί αυτά που δυο-τρείς μοιραίοι για την Ομοσπονδία αρνούνταν(;) να δουν. δεν φώναξε «πετάει ο γάιδαρος, και με ξύλα φορτωμένος», αλλά κάνοντας εποικοδομητική κριτική προσπαθούσε να συνετίσει αυτούς που ασκούσαν εξουσία και έμεναν πιστοί στον άρρωστο παλαιοκομματισμό που απαιτούσε τυφλή προσήλωση στον αρχηγό και την κομματική πίστη.
Χρειάστηκε να κατρακυλήσει, και να μείνει, στον πάτο του πηγαδιού η Ομοσπονδία ώστε να μην αμφισβητείται αλλά και να ομολογείται (δειλά-δειλά) ότι: οι προθέσεις του Τοξότη ήταν καλόβουλες, δεν κατέχονταν από δοξομανία, δεν δημαγωγούσε και δεν ήταν φθονερός. Έγραφε μόνο τα ωφέλιμα, δεν παραφέρονταν, δεν έβριζε, δεν λασπολογούσε, δεν πρόσβαλε, δεν έβλαψε, δεν κατέφυγε σε αυθάδειες ούτε στην τέχνη της κολακείας.
Πιστός στην διακήρυξή του Τοξότη, επαίνεσα «εχθρούς» όταν οι πράξεις τους ήταν αξιέπαινες και κριτικάρισα ανεπιφύλακτα άλλους, όταν τα σφάλματά/παραλήψεις τους ήταν κατακριτέα με αποτέλεσμα να μπω στο φθονερό στόχαστρο όλων. Δεν είχα δυσκολία να κάνω εχθρούς λέγοντας την αλήθεια, ή αυτό που νόμιζα ότι είναι αληθινό, και ήδη έχω πολλούς. «Δεν γουστάρω κουβέντες μαζί του», έλεγε κάποιος του οποίου τα λάθη, οι αστοχίες, και οι μονίμως λανθασμένες εκτιμήσεις γεμίζουν ... ένα βαγόνι, και ακόμα ταλαιπωρούν την Πολιτιστική Στέγη.
Δεν μετανιώνω για όσα έπραξα και έγραψα. Αυτά μου ανήκουν και τους ανήκω. Ίσως έκανα λάθη που δεν έπρεπε. Δεν μου υποδείχτηκε όμως ΚΑΝΕΝΑ λάθος, γιατί πάντα παρέθετα ντοκουμέντα τεκμηριώνοντας με αδιάσειστα στοιχεία τις αναρτήσεις. Με τρόμαξε όμως η ευκολία με την οποία διάφοροι ανεμοδούρες θεωρούν ότι έχουν όπως και ο Πάπας το αλάθητο, δεν δέχονται καμιά απολύτως αμφισβήτηση στις πράξεις τους, δικαιολογούν οτιδήποτε είναι κατακριτέο (λογοκρισία, ατασθαλίες, οικονομική αδιαφάνεια κ.α.), πηγαίνουν όπου φυσάει ο άνεμος απαιτώντας, ταυτόχρονα, από εσένα να κλείνεις τα μάτια και να παραβλέπεις όλα τους τα ανομήματα. Τί να κάνουμε. πέρα απ’ τα ανεμολόγια για το πέρασμα από συγκυρίες και τρικυμίες, υπάρχουν οι αρχές και η στάση ζωής κάποιων.
«μεθ’ ημών, ή καθ’ ημών».
Είναι του συρμού, το ψευτοδιλημματικού και συχνά συγκυριακού και αντιφατικού χαρακτήρα ερώτημα: «με ποιόν είσαι;». Ερώτημα, το οποίο θέτουν κάθε τόσο διάφοροι (προσ)κολλημένοι οι οποίοι συχνά-πυκνά λησμονούν τις «κωλοτούμπες» τους, που τους οδηγούν να «είναι» μ’ εκείνους που παλαιότερα δεν «ήσαν». Μπορεί η ζωή μας να κάνει κύκλους, αλλά η ανακύκλωση φθαρμένων κι άχρηστων υλικών επειδή απλώς και μόνο βροντοφωνάζουν «με ποιόν είναι» (τώρα;, πάντοτε;), δεν συνιστά διαδικασία εξυγίανσης κι αναγέννησης. Και ο νοών, νοείτω…
Σαν ρεαλιστής είμαι με το παρόν. Σαν οραματιστής είμαι με το μέλλον μιας παροικίας πλούσιας σε ποιοτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις με κύριο φορέα μια ακομμάτιστη Πολιτιστική Στέγη, μια Πολιτιστική Στέγη που δεν θα ελέγχεται από ένα στενό κύκλο, μια Πολιτιστική Στέγη που θα προβάλει τον ελληνικό πολιτισμό στο σουηδικό κοινό στο Νομό Στοκχόλμης. Οραματίζομαι μια ακομμάτιστη Ομοσπονδία που δεν θα υπάρχει μόνο τυπικά. Μια Ομοσπονδία όπου οι νεότεροι σε ηλικία και οι νεοφερμένοι θα πάψουν να περνούν απ’ έξω, ενώ μέσα θα μένουν «χαλασμένα τούβλα». Μια Ομοσπονδία όπου σε αγαστή συνεργασία με την Πολιτιστική Στέγη θα οργανώνει ποιοτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις στην επαρχία. Είμαι, λοιπόν, με την παροικία. δεν ομνύω σε κανένα κομματικό Ιερατείο, δεν είμαι πιόνι κανενός άξεστου ή αρχολίπαρου, και δεν μου υποδεικνύει το συμφέρον της στιγμής «με ποιόν πρέπει να είμαι».
Ο Τοξότης τερμάτισε την παρουσία του ύστερα από 11 χρόνια αντικειμενικής ενημέρωσης, αναρτώντας στην διαδρομή του ιστορικά κείμενα για την βοήθεια που η Σουηδία έδωσε στους Έλληνες σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές. Ίσως μερικοί να αισθανθούν την απουσία του. Άλλοι θα χαρούν πολύ, γιατί θα απαλλαγούν από την έντιμη κριτική, τον φόβο της αποκάλυψης και τον έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι.
Σε αντίθεση με την Ομοσπονδία (και την Ομοσπονδία Νεολαίας που υπήρχε μόνο στα χαρτιά για να καρπώνονται εκατομμύρια κορώνες δυο-τρεις «επιτήδειοι»), σε αντίθεση μ’ αυτούς που ξόδεψαν εκατομμύρια κορώνες του φορολογούμενου πολίτη προσφέροντας το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ, ο Τοξότης ήταν αυτό-χρηματοδοτούμενος, από τη σύνταξή μου. Υπό διαφορετικές συνθήκες, αν η προσπάθεια ήταν συλλογική μέσω της ιστοσελίδας της Ομοσπονδίας ή της Πολιτιστικής Στέγης το αποτέλεσμα θα ήταν ασύγκριτα πλουσιότερο και σημαντικότερο. Η Ομοσπονδία θα διεκδικούσε λόγο ύπαρξης, και η Πολιτιστική Στέγη θα είχε στο ενεργητικό της πλούσιο, ουσιαστικό έργο.
Το γεγονός ότι αναρτήσεις του Τοξότη για τη βοήθεια1 που η Σουηδία πρόσφερε στην Ελλάδα από το 1821, αναδημοσιεύτηκαν σε ημερήσιες εφημερίδες στην Ελλάδα, έγιναν αντικείμενο συζήτησης σε σχολεία, και χρησιμοποιήθηκαν από πανεπιστημιακούς καθηγητές, δείχνει πόσο σημαντική και αναγκαία είναι η συλλογική προσπάθεια.
Στον Τοξότη αντικατοπτρίζεται η πλήρης αποτυχία σε όλα τα ΔΣ από το 1990 και η καθολική αποτυχία σ’ αυτό που ονομάζετε μεταναστευτικό κίνημα, το οποίο χρησιμοποιείτε για την προάσπιση του προσωπικού/κομματικού σας συμφέροντος, και όχι, ταυτόχρονα, και το συμφέρον της παροικίας. γι’ αυτό και η εμπάθειά σας απέναντί μου. Όταν το συνολικό έργο της Ομοσπονδίας τα τελευταία 30 χρόνια δεν μπορεί να φθάσει το έργο ΕΝΟΣ μόνο ανθρώπου, καλό θα είναι να στοχάζεστε τι δεν κάνατε, να προβληματίζεστε με τα λάθη που διαπράξατε, να παραδειγματίζεστε από το παραγωγικό έργο άλλων και να πάψετε να στρουθοκαμηλίζετε, γιατί είσαστε ορατοί. πάρα πολύ ορατοί, και δακτυλοδεικτούμενοι.
Παναγιώτης Καλογιάννης, Ιούνης 2022
